Από διαδίκτυο
Πολλές φορές έχει λεχθεί ότι η προσευχή γι’ αυτόν που προσεύχεται είναι μια
πράξις δυναμική, ωφέλιμη και θεάρεστη.
Το πραγματικό αυτό γεγονός ερεθίζει τον διάβολο και τον κάνει να
αντιμάχεται τον προσευχόμενο.
Έτσι ο πιστός επιθυμώντας την ένωση του με τον Θεό, συναντά δαιμονικά
εμπόδια οργανωμένα σε σύστημα και με φοβερά προγραμματισμένη επίθεση.
Εξ αιτίας αυτής της προγραμματισμένης επιθέσεως η προσευχή γίνεται μία
κοπιαστική πράξης και προξενεί κόπο μεγαλύτερο από οποιαδήποτε άλλη εργασία.
Γι’ αυτό και τονίζει κάποιος από τους πατέρες της ερήμου: «Ούκ έστιν έτερος κάματος
ως εύξασθαι τω Θεώ το εύξασθαι έως εσχάτης αναπνοής αγώνος χρήζει»
δηλαδή, δεν υπάρχει μεγαλύτερος κόπος από το να προσεύχεται κάποιος στον Θεό.
Το να προσεύχεται κάποιος μέχρι την τελευταία του αναπνοή, χρειάζεται αγώνα.
Δεν είναι μόνον η προσευχή που κουράζει. Είναι κυρίως ο σκληρός και
αδυσώπητος πόλεμος των δαιμόνων που την κάνει περισσότερο κοπιαστική.
Το μίσος λοιπόν, των δαιμόνων εναντίον εκείνων που προσεύχονται είναι
δεδομένο. Υπάρχει πόλεμος των πονηρών δαιμόνων εναντίον τους σε δύο μορφές στην
ορατή και στην αόρατη, για αρχαρίους και τέλειους. Στους αρχαρίους πολλές φορές
χρησιμοποιεί και τον ορατό πόλεμο. Χρησιμοποιεί ήχο, αντικείμενα, προξενεί
θορύβους για να μπορέσει να τους αποσπάσει από την προσευχή. Αρχαρίους όμως και
τέλειους, πολεμά κυρίως με τους λογισμούς.
Έναν σκληρό λοιπόν αγώνα έχει αναλάβει όποιος έχει αρχίσει τον αγώνα
εναντίον των λογισμών. Διότι οι λογισμοί είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στον άνθρωπο
για την πνευματική του κατάρτιση και τελείωση. Και η τελείωσης αυτή δεν
επιτυγχάνεται αλλιώς, παρά μόνον με την συνεχή επίκληση του ονόματος του Κυρίου
μας Ιησού Χριστού. Και μάλιστα τόσο συχνή πρέπει να είναι ώστε, όπως τονίζει ο
άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, προτιμότερο είναι να μνημονεύει κανείς τον Θεό,
παρά να αναπνέει.
Υπάρχει όμως, ο εσωτερικός αυτός πόλεμος. Κανένας πόλεμος δεν είναι τόσο
άγριος, όσο ένας παράλογος λογισμός, που φωλιάζει στην ψυχή μας. Όλα όσα
προέρχονται από μέσα μας είναι βαρύτερα από εκείνα που μας προσβάλλουν από έξω.
Το σκουλήκι, που γεννιέται μέσα στο ξύλο, τρώει περισσότερο την ψίχα του ξύλου.
Οι αρρώστιες, που γεννιόνται από μέσα μας, είναι ύπουλες και προξενούν
μεγαλύτερη καταστροφή από αυτήν που προκαλούν τα εξωτερικά αίτια. Και τα κράτη
δεν τα διέλυσαν τόσο οι εξωτερικοί εχθροί, όσο οι εσωτερικοί.
Έτσι λοιπόν και την ψυχή δεν μπορούν
να την καταστρέψουν τόσο τα μηχανήματα που έρχονται από έξω, όσο τα νοσήματα
που φυτρώνουν μέσα μας, δηλαδή, οι αισχροί και οι βλάσφημοι λογισμοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου