Από διαδίκτυο
Αυτές τις ημέρες καθώς έβλεπα από κοντά τα αποτελέσματα της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι Αττικής, ο νους μου και η καρδιά μου δεν μπορούσε παρά να ταξιδέψει ανάμεσα στις μεταμορφωτικές φλόγες αυτής της απρόσμενης και ακατανόητης για τους ανθρώπους Νομοτέλειας που διέπει τις πράξεις μας, αναζητώντας ανάμεσα στα αποκαΐδια των επιλογών μας, τις απαντήσεις και τις λύσεις των προβλημάτων μας !
Πολλές μικρές δυνάμεις μαζεμένες μαζί ομοιογενείς με τα λάθη μας, φτιάχνουν μια συλλογική δύναμη τόσο ισχυρή ώστε να μπορεί να θανατώσει όχι μόνο λίγους, μα εκατοντάδες ή χιλιάδες ανθρώπους.
Ποια απ’ αυτές τις δυνάμεις με πονά λιγότερο ή περισσότερο ;
Η αδιαφορία μας όταν είμαστε σε υπεύθυνη θέση, για το καθήκον μας και τους συνανθρώπους μας;
Η μόνη επιδίωξή μας για τα αξιώματα για το δήθεν έργο που δεν κάνουμε;
Η πλήρης έλλειψη προγράμματος και σχεδιασμού για τα αυτονόητα που οφείλουμε να κάνουμε;
Η αδράνεια και η νωχέλεια να καταργούν κάθε καλή προοπτική και όραμα για την Κοινωνία μας;
Η άμετρη ικανοποίηση των αναγκών μας και η κακογουστιά στα οποία μας οδηγεί η απληστία μας;
Η ασέβεια προς το περιβάλλον μας με απόλυτη αυθαιρεσία, λες και η Φύση των εκατομμυρίων ετών παρελθόντος και μέλλοντος, ανήκει μόνο σε μας, που εξαντλούμε κάθε πόρο ζωής χωρίς μέτρο και χωρίς να επιτρέπουμε στους μηχανισμούς της να ανακάμψουν και να επουλώσουν τις όποιες απώλειες προξενούμε;
Η κατάργηση κάθε φυσικού μηχανισμού της Φύσης, καταπατώντας κάθε φυσική διαδικασία για το ατομικό συμφέρον αδιαφορώντας για το συλλογικό καλό, μπαζώνοντας ρέματα, καίγοντας τα δάση, εξαντλώντας κάθε φυσική πηγή ενέργειας, και μολύνοντας ασυλλόγιστα το περιβάλλον μας;
Η όρθωση τοίχων διαχωρισμού μεταξύ των οικοπέδων μας, που δείχνουν τα τοίχοι διαχωρισμού που ορθώνουμε μέσα μας προς τους συνανθρώπους μας;
Η αδιαφορία και παντελή έλλειψη πρόνοιας για τους συνανθρώπους μας που αβοήθητοι θα καούν στον χωρίς δρόμους και διεξόδους οικισμό που έστησαν μέσα στο δάσος με την συνενοχή των αρχών, ή θα πνιγούν στα κύματα της εγκατάλειψης και της ασυνεννοησίας των ειδικών;
Η απίστευτη αλαζονεία και αναίδεια των υπευθύνων εμπρός στα θύματα της τραγωδίας, που χωρίς ίχνος ντροπής ή συναίσθησης της ευθύνης τους, ισχυρίστηκαν πως δεν έκαναν κανένα λάθος, όταν βρίθουν οι παραλείψεις και οι αστοχίες εκ μέρους των αρχών;
Ως πότε γενναίοι αδελφοί μου θα ζούμε στα στενά της συνενοχής, μονάχοι σαν εχθροί μεταξύ μας σκοτώνοντας ο ένας τον άλλον;
Όλα αυτά μπερδεύονται μέσα μου, και μακάρι το δικό μου μπέρδεμα να ήταν το δικό τους ξεμπέρδεμα από όλα αυτά που μας βαραίνουν και μας σκοτώνουν.
Κι εμείς χωρίς γνώση και κατανόηση χωρίς μέτρο και συνείδηση των εξισορροπητικών δυνάμεων της Φύσης: κοιμόμαστε αμέριμνοι κάτω από τον βράχο που του υπονομεύσαμε το στήριγμά του για να χωρέσει η απληστία μας, και στεκόμαστε απερίσκεπτοι στην πορεία του ρέματος που μπαζώσαμε, μέχρι την επόμενη νεροποντή που θα πλημμυρίσει πάλι τα σπίτια μας ή θα μας πνίξει, μα και πάλι θα φταίνε μόνο οι αρμόδιοι φορείς, και περιμένουμε απαιτώντας να μας προστατέψουν οι μηχανισμοί του κράτους που εμείς υπονομεύσαμε και λαδώσαμε και αχρηστεύσαμε με την αδιαφορία μας την ανοχή μας και την συνενοχή μας.
Αποκτούμε λες και θα ζήσουμε για πάντα εδώ, Υπολογίζουμε λες και υπάρχουν μόνο οι δικές μας ανάγκες. Δεν βλέπουμε δίπλα μας πως συνάνθρωποι μας πεθαίνουν από την δική μας άμετρη στάση, γιατί δεν την προσθέτουμε με των άλλων την άμετρη στάση για να δούμε πόσο φονική γίνεται.
Γιατί πεθαίνουμε τόσο ασυλλόγιστα: στις πυρκαγιές επειδή κτίσαμε μέσα στο δάσος χωρίς δρόμους και δεν προνοήσαμε να ειδοποιήσουμε έγκαιρα; στις πλημμύρες γιατί κλείσαμε το πέρασμα του νερού μπαζώνοντας τα ρέματα; στους σεισμούς από τα κακο-κατασκευασμένα σπίτια μας και τις απάνθρωπες πόλεις μας; στους δρόμους από την απερίσκεπτη βιασύνη μας και τον άσκοπο ανταγωνισμό μας; στους τρομοκρατικούς στόχους από το άκρατο μίσος που θρέψαμε οι ίδιοι εμείς οι ‘‘πολιτισμένοι’’ με την ρατσιστική και κατακτητική συμπεριφορά μας προς τους ‘‘απολίτιστους’’; στους πολέμους από τον αχόρταγο κτητικό εγωισμό μας και συμφέρον μας; στα τραπέζια των Λουκούλλειων γευμάτων μας από τα εμφράγματα της λαιμαργίας μας;
Γιατί δεν τα βλέπουμε όλα αυτά; Τόσο πολύ έχουμε τυφλωθεί από την απληστία και την φιλοδοξία;
Δεν βλέπουμε πως η ανεξέλεγκτη πυρκαγιά θα κάψει και τα δικά μας παιδιά αγκαλιασμένα με την μητέρα τους όταν εγκλωβιστούν σε αυτήν; δεν βλέπουμε πως το μπαζωμένο ρέμα κάποια στιγμή, θα πνίξει και μας και τους δικούς μας γονείς; δεν βλέπουμε πόσο η αδιαφορία μας για τον διπλανό μας στην ανάγκη του, θρέφει την δική του αδιαφορία και για την δική μας ανάγκη;
Και πόσο τυφλοί μπορούμε να είμαστε όταν μετά την καταστροφή αντί να διδαχθούμε από αυτήν, να συνεχίζουμε με μεγαλύτερη ένταση να υποκρινόμαστε για να κρύψουμε τις ενοχές μας ψάχνοντας για άλλους υπεύθυνους της συμφοράς;
Όλα αυτά μπερδεύονται μέσα μου, και δεν μπορώ να βάλω μια τάξη, όσο συνεχίζω να κοιτάω μόνο προς τα έξω, τα λάθη των άλλων και δεν κοιτώ προς τα μέσα, τα λάθη τα δικά μου. Έως τότε θα συνεχίζουν να θυσιάζονται αθώα θύματα παιδάκια και μητέρες αγκαλιασμένοι, στον βωμό του συμφέροντος και αδιαφορίας, της ασυνέπειας και ασυνεννοησίας, και της άμετρης φιλοδοξίας.
‘‘Κάθε πράξη μας έχει μια άμεση η έμμεση συνέπεια-αποτέλεσμα, αν είναι πράξη καλού έχει ευεργετικά αποτελέσματα για εμάς και την κοινωνία, ενώ αν είναι πράξη κακή εγωιστική, τότε έχει δυσάρεστες συνέπειες για εμάς και τους άλλους, με μοιραία αποτελέσματα’’ όπως αυτών των ημερών. Είναι η νομοτέλεια που διέπει κάθε πράξη μας, για να μας διαπαιδαγωγήσει και να μας εκπαιδεύσει. Εμείς μαθαίνουμε από τα αποτελέσματα των πράξεων μας ;
Μα κάθε θυσία είναι μια πράξη του Σύμπαντος γενναία και ηρωική, και δεν μπορεί παρά να έχει λυτρωτικά αποτελέσματα όχι μόνο για αυτούς που θυσιάζονται πεθαίνοντας, μα και για όλη την Συλλογικότητα. Κάθε θυσία είναι κι ένα χρέος που ξεπληρώνεται, κάθε αθώο θύμα κι’ ένα βάρος που σηκώνει για να απαλλάξει εμάς από τις συνέπειες των δικών μας λαθών, κι είναι πάρα πολλά τα θύματα, όσα και τα δικά μας κρίματα. Αρκεί η θυσία τους κάποτε να βρει δικαίωση, όταν διδαχθούμε από αυτήν και να διορθώσουμε επιτέλους τα λάθη μας.
Θυμήθηκα τότε την ερώτηση ενός περιπτερά: ‘‘μα δεν υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που να αγαπάνε αληθινά την Πατρίδα μας και να κάνουν το σωστό υπέρ της Πατρίδας και των Ανθρώπων της’’;
Και τότε θυμήθηκα την απάντηση: ‘‘μα υπάρχουν αδελφέ μου και πρώτος εσύ που θέλεις και ονειρεύεσαι το καλό της Πατρίδας και των Ελλήνων, κι εγώ που λέγω τα ωραία λόγια, αρκεί να το πιστέψουμε να το αποφασίσουμε και να το πράξουμε, βλέποντας καθαρότερα και κάνοντας εμείς για τους άλλους πρώτοι αυτά που θέλουμε να κάνουν οι άλλοι για μας, να κάνουμε εμείς την αλλαγή που ζητάμε να κάνουν οι άλλοι, εμείς μπορούμε να γίνουμε η αλλαγή του Κόσμου και να ενθαρρύνουμε πολλούς άλλους μαζί μας, καθώς θα καθαρίσουμε τον εαυτό μας από τα μικρά λάθη μας που λερώνουν τον άλλον καθαρό εαυτό μας, να μην είμαστε λίγο καλοί και λίγο κακοί, μα να γίνουμε μόνο καλοί ! να μην είμαστε λίγο τίμιοι και λίγο απατεώνες, μα μόνο τίμιοι ! να μην είμαστε λίγο αληθείς και λίγο ψεύτες, μα μόνο αληθείς !
Και τότε θα δούμε την μικρή δική μας καλή δύναμη να προστίθεται με τις άλλες πολλές ομοιογενείς καλές δυνάμεις των συνανθρώπων μας και να γίνεται μια τεράστια μεταμορφωτική δύναμη που θα ζεστάνει τις καρδιές όλων των ανθρώπων και θα τους μεταμορφώσει και θα τους φωτίσει στην μια Αλήθεια απ’ την οποία προερχόμαστε και στην οποία καταλήγουμε !’’
Τότε θ’ αρχίσουμε να ζούμε, γιατί τότε θα ζούμε μαζί με τους άλλους εαυτούς μας με αρμονία, γιατί θα ζούμε με αρμονία μέσα μας, γιατί θα βλέπουμε τους άλλους, σαν άλλες όψεις του ενός εαυτού του Ανθρώπου, γιατί θα βλέπουμε την Φύση μέσα μας, σαν όψη του ίδιου του εαυτού μας, και όχι σαν απόκτημα μας για να την καταστρέφουμε και μαζί τον εαυτό μας από εγωισμό. Υπάρχει μια αρχή που όταν την κατανοήσουμε θα ωφελούμαστε: ‘‘ότι κάνουμε μέσα μας, αυτό πράττουμε και προς τα έξω μας, και αντίστροφα ότι κάνουμε προς τα έξω μας, προξενούμε και μέσα μας’’.
Τότε θα έχουμε κατανοήσει πως ενώ η ζωή μας, μια ανάσα μέσα στην απειροσύνη του χρόνου, μια πήχη γης ο χώρος μας μέσα στην απεραντοσύνη του χώρου, και όμως μόνο το πνεύμα μας μπορεί να φθάσει απέραντο, μέχρι τα κράσπεδα του απείρου, αν σπάσουμε το σκληρό κέλυφος της αντίστασης, για να φανερωθεί ο σπόρος του απείρου που κρύβεται μέσα μας, κι ονειρευτούμε σαν τα παιδιά, κι αγκαλιαστούμε σαν αδέλφια, και μονιάσουμε σαν ένας άνθρωπος σαν Μια ανθρωπότητα ! Τότε θα πάψουμε να πονάμε για τους καμένους στις πυρκαγιές, για τους πνιγμένους στα ρέματα, και τους νεκρούς στους πολέμους, γιατί τότε θα είναι όλα αληθινά και όλα από αγάπη !
Μα για να έλθει αυτή η ημέρα, πρέπει να εργαστούμε με αγάπη για τον Εαυτό μας και την Ανθρωπότητα !
Το αφιερώνω με σεβασμό στην μνήμη των νεκρών παιδιών και των νεκρών μανάδων τους καθώς και στους γονείς των νεκρών παιδιών πού έζησαν για να πονούν για τις συνέπειες των λαθών μας, ζητώντας τους συγχώρηση για την εγκληματική αδιαφορία όλων μας.
Παναγιώτης Ζαχαρής
Διασώστης και Ναυαγοσώστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου